Rozdział 7 : Powrót do rzeczywistości

Hej <3 Rozdział tym razem troszeczkę dłuższy. :) Koniecznie komentujcie! ;)
~ Elena&Veronica


Hermiona otworzyła oczy. Ginny siedziała na swoim łóżku i czesała włosy a Savannah stała nad nią. Powoli przypomniała sobie swój sen i rzeczywistość zaczęła do niej dochodzić. To był tylko sen… – myślała ze smutkiem.
- No już wstawaj – zaśmiała się Sav. – Jutro jest sobota to się wyśpisz.  Dziewczyna niechętnie podniosła się z łózka. Ubrała się w świeżo wypraną szatę i zeszła razem z przyjaciółkami na śniadanie. Przy stole Gryffindoru zastały swoich przyjaciół. Kiedy Gryfonka spostrzegła Wybrańca przypomniał jej się sen.  Zawstydzona szybko usiadła i  zabrała się za jedzenie swojego tosta.
- Mamy dziś obronę przed czarną magią? – zapytał z nadzieją w głosie Ron.
- Zaczekaj chwileczkę. – odrzekła blondynka i zaczęła grzebać w torbie. – Tak, za 20 minut. Szybko skończyli jeść i ruszyli w stronę klasy.
- Jesteś jakaś nie przytomna. – zauważyła Ginevra.
- Ja…? Zdaje ci się. – odpowiedziała Miona. Cały czas nie mogła zapomnieć o tym cudownym śnie. Starała się nie patrzeć na Harrego ,  bo to jeszcze bardziej ją dekoncentrowało.
- Chciałem Ci tylko powiedzieć, że…, że…  No dobra wezmę się w garść i nie będę owijał w bawełnę… Kocham Cię Hermiono. Dziewczyna przymknęła oczy i ponownie odtworzyła ten moment w pamięci. Nie zauważyła nawet momentu, w którym lekcja się zaczęła.
Z zamyślenia wyrwało ją szturchnięcie.
- Hermiono – szepnął Harry
- Tak?
Chłopak wskazał jej nauczycielkę. Katie wpatrywała się w nią z oczekiwaniem.
- To co Hermiono, odpowiesz? – zapytała
- Przepraszam ale nie usłyszałam pytania. – powiedziała,  a na jej policzkach rozkwitły rumieńce.
- Pytałam do czego poza odstraszeniem dementorów możemy użyć Patronusa?
- Do przekazania wiadomości. – odrzekła cały czas nieco speszona.
- Bardzo dobrze. – na twarzy Katie pojawił się uśmiech. – Dziś zaczniemy się go uczyć.  Wiem,że niektórzy z was już je potrafią – tu zwróciła swoją twarz ku Gryfonom. – ale nie każdy je zna, a jest ono bardzo potrzebne. Ktoś może chce zaprezentować?
Ręka Rona wystrzeliła w górę, co było dosyć nie spotykanym zjawiskiem.
- Ron. – Nauczycielka prawdopodobnie tak zaskoczona jak uczniowie wybrała go spośród pozostałych chętnych.
Chłopak bardzo usatysfakcjonowany wstał i  wyciągnął różdżkę.
- Expecto Patronum! – ryknął na cały głos. Z jego różdżki wystrzeliła srebrna mgiełka i zmieniła się w jack russel terierra.

- Bardzo dobrze! 10 punktów dla Gryffindoru!  Ktoś jeszcze? Po pokazie Rona wielu Gryfonów chciało się wykazać,  ale z uwagi na Ślizgonów, którzy w większosci nie opanowali tego zaklęcia zabrali się za ćwiczenie.
Jakie wspomnienie powinnam wybrać? – zastanawiała się Gryfonka. – Wcześniej zawsze myślałam o Ronie a od naszego rozstania nie miałam okazji by wyczarować Patronusa. Nagle w jej głowie zaświtała myśl.
- Kocham cię Hermiono. – słowa rozdźwięczały się w jej głowie.
- Expecto Patronum! – krzyknęła. Trudno było jej opisać swoje zdziwienie gdy zamiast wydry z jej różdżki wystrzelił piękny jeleń.

********************************************************************************************************
Harry, który już pokazał Katie swojego Patronusa zaczął rozglądać sie po klasie. Katie doszła do Hermiony. Ciekawe o czym  ona pomyślała? – zastanawiał się Harry, który wyobraził sobie ich jako szczęśliwą parę. Już chciał zapytać o coś Rona gdy usłyszał zdumione głosy w klasie. Jego przyjaciel maił szeroko otwarte ze zdumienia oczy. Spojrzał w ta samą stronę co wszyscy. Przed Hermioną wesoło biegał jeleń.
********************************************************************************************************
Wszyscy się na mnie gapią! – myślała spanikowana dziewczyna.
- Czyżby zmienił ci się Patronus? – zapytała Katie.
Miona pokiwała głową.
- Tak, to się zdarza, na skutek jakichś silnych przeżyć. – stwierdziła i udała się w stronę innych uczniów. Zaintersowanie Hermioną szybko malało i tylko jej przyjaciele ciągle się na nią patrzyli. Kiedy zadzwonił dzwonek myślała,że zapadnie się pod ziemie.
Wyszła z klasy jako pierwsza licząc,że nikt jej nie dogoni.
- Hermiono, czekaj na nas. – usłyszała głos Harrego.
- Po co tak się śpieszysz? – zapytał zdyszany Ron gdy do niej dobiegli. – Następna lekcja jest za pół godziny.
Dziewczyna odetchnęła z ulga gdy okazło się,że nikt nie pyta ją o Patronusa. Domyślała się dlaczego, : Savannah i John nie wiedzieli wcześniej jej patronusa, Ron pewnie już o tym zapomniał, a Ginny wypyta ją o to w dormitorium. Zdziwiło ją tylko zachowanie Harrego. Jej patronus był dokładnie taki sam jak jego. Ale on nic do ciebie nie czuje i  nie zwrócił na to uwagi! – podpowiadał jej głosik w głowie. Całą następną lekcję ( transmutację) spędziła na wpatrywaniu się w Harrego. Ten sen był taki realny… – myślała. Ale w zachowaniu chłopaka nie mogła doszukać się nieczego co oznaczało by,że to wszystko było prawdą.
- Panno Granger! – usłyszała głos profesor McGonnagall. – Trzeci raz zadaję pani pytanie!

********************************************************************************************************
Po obiedzie mieli godzinną przerwę. Hermionę na samą mysl o rozmowie z Ginny oblewał zimny pot. Ku jej wielkiej radości została uratowana przez Willa. Gdy kończyła swój obiad chłopak podszedł do niej.
- Hej. – powiedział
- Cześć – odpoweidzała mu.
- Jaką masz teraz lekcję? -zapytał
- Teraz mam przerwę.  Chłopak od razu się rozpromienił.
- Może miałabyś ochotę,  na krótki spacer po błoniach?
- Miałabym. – powiedziała. Will wyciągnął do niej rękę i wyszli z Wielkiej Sali.
********************************************************************************************************
Co za idota! – myślał Harry. – W ogóle nie pasuje do Hermiony. Powinni już wrócić, zaraz spóźnią się na lekcję. Chłopak obserwował ich na mapie Huncwotów. Szli bardzo blisko siebie. Zbyt blisko.
- Czemu jesteś taki wkurzony?- zapytał go Ron.
- Ten ich krótki spacer trwa dość długo. Nie odnosisz wrażenie,że ten Will jest jakiś dziwny? Źle mu z oczu patrzy. – stwierdził Harry nie ukrywając złość.
- O to ci chodzi? -zapytał Ron i wybuchnął śmiechem. – Ktoś tu jest zazdrosny!
- Kto jest zazdrosny? – zapytał John
- Harry o Hermionę!!! – krzyczał Ron.
-  Zamknij się! Jeszcze cię ktoś usłyszy! – syknął Wybraniec.
- Podoba ci się? – zapytał John. Harry przytaknął. – To dlaczego jej o tym nie powiesz?
- Gdyby to było takie proste…
- Co w tym trudnego? Ja tak zrobiłem.
-  I co udało się? – zapytał Ron, któremu uśmieszek nie schodził z twarzy. – Z kim chodzisz?
- Z Ginny.