Rozdział 6 : Niezwykła noc

Hej, kochani! Rozdział nie jest zbyt długi, ale nie mogłyśmy ciągnąć tematu w nieskończoność :) Mamy nadzieję, że będzie się Wam podobał! Prosimy o komentarze, nawet te negatywne są dla motywacją :)
~ Elena & Veronica :*
Hermiona po raz kolejny wstała z łóżka, żeby  sprawdzić godzinę. Była 2:47. Gryfonka od kilku godzin przewracał się z boku na bok i nie mogła usnąć. Cały czas rozmyślała o dzisiejszym dniu i o tym co zdarzyło się między nią, a Harrym, a raczej o tym co zdarzyłoby się, gdyby Ron im nie przerwał. Usiadła na łóżko i pogłaskała Krzywołapka. Zanurzając rękę w jego ciepłej sierści czuła spokój i ulgę, że już jest obok niej. Kiedy się zgubił, bardzo się przestraszyła, nie wiedziała co by było, gdyby nie Harry. Harry… jej myśli znowu powróciły do Wybrańca. Jeżeli prawie się pocałowaliśmy, to może on czuje do mnie o samo – pomyślała dziewczyna. Po kilku minutach zdecydowała, że spróbuje zasnąć. Ledwo zamknęła oczy,a poczuła, że futerko jej pupila najeżyło się. W pierwszej chwili myślała, że to jakiś skrzat domowy sprząta na korytarzu i jej kot po prostu go usłyszał, jednak zaraz ktoś zastukał w okno. Zdezorientowana i lekko wystraszona czarodziejka wzięła różdżkę
- Lumos – wyszeptała i podeszła do lufciku*. Wyjrzała przez niego z nadzieją, że tylko się przesłyszała, wtedy ktoś powiedział:
- Hermiono otwórz okno, na dworze  leje!
To był Harry. Brunetka odetchnęła z ulgą i wpuściła do dormitorium chłopaka z miotłą.
- Co Ty tu robisz o tej porze? Nawet nie wiesz jak mnie wystraszyłeś! – zbeształa go.
- Przepraszam – powiedział Gryfon.
- Nie łatwiej było wejść schodami albo po prostu poczekać do rana  – zapytała Hermiona, która uświadomiła sobie, że Harry widzi ją w jej jasnoróżowej piżamie w prosiaki, co jeszcze bardziej ją zestresowało.
- Przecież schodami się nie da- przypomniał jej Wybraniec – A co do rana, to teoretycznie mógłbym poczekać,ale po po prostu nie wytrzymałem, musiałem Cię zobaczyć – onieśmielony spuścił wzrok.Serce Miony zaczęło bić szybciej, na jej twarz wstąpiły rumieńce. Zapomniała nawet o tej nieszczęsnej piżamie. Harry przyszedł, żeby ją zobaczyć!Nie wierzyła w to co się dzieję!

- To… – odchrząknęła próbując ukryć ekscytację w swoim głosie -  O czym chciałeś rozmawiać? – zapytała
- Myślę, że wiesz, a przynajmniej domyślasz się, że chodzi o to co wydarzyło się między nami w pokoju wspólnym po tym jak znalazłem Krzywołapa. – zatrzymał się na chwilę, czarodziejka widziała, że chłopak jest bardzo zestresowany – Chciałem Ci tylko powiedzieć, że…, że… – zacinał się – No dobra wezmę się w garść i nie będę owijał w bawełnę… Kocham Cię Hermiono. Chciałem Ci powiedzieć już dawno, ale dopiero teraz mam odwagę Ci się to tego przyznać.
- Ja też Cię kocham – odpowiedziała Miona. Zanim się zorientowała Harry stał tuż przy niej. Ich twarze zbliżyły się do siebie tak jak wtedy w pokoju wspólnym. Hermiona znowu poczuła motylki w brzuchu, a kiedy wreszcie ich usta zetknęły się mogła myśleć tylko o tym, że tak cudownie nie czuła się nigdy, chciała, aby ta chwila trwała wiecznie.

Gryfon delikatnie odsunął się od niej, tylko po to, żeby spojrzeć jej głęboko w oczy, jeszcze raz powiedzieć jej; „Kocham Cię”, wsunąć rękę w jej włosy i pocałować tym razem dłużej, namiętniej. Ten pocałunek podobał się Hermionie jeszcze bardziej. Zamknęła oczy, miała wrażenie, że jej wargi zostały stworzone, żeby połączyć się z wargami Harry’ego. Kiedy odchyliła powieki zamiast twarzy ukochanego zobaczyła swojego kota, który polizał ją w policzek. Przy łóżko stały Ginny i Savannah:
- Wstawaj Miona ! – powiedziała Sav – zaraz się spóźnimy na śniadanie.
* lufcik – synonim słowa okno